WalterSoestbergen.nl

Kruger National Park, Zuid Afrika 2010

Zoals velen wel weten ben ik niet zo’n voorstander van vliegen. Waarom, dat kan ik niet uitleggen. Ik heb nog nooit gevlogen en wilde ook nooit vliegen. Ik heb altijd geroepen dat ik dat wel eens zou gaan doen op latere leeftijd. Vorig jaar deed zich de mogelijkheid voor om mij aan te sluiten bij twee vrienden die al het besluit hadden genomen om naar Zuid-Afrika te gaan. Ze hadden al eens gekscherend gezegd ga lekker mee angsthaas. Of dit nu de trigger was laat ik in het midden maar toen het nog een keer aan de orde kwam zag ik figuurlijk iemand van zijn stoel vallen toen ik aangaf mee te gaan.
Met nog 9 maanden voor vertrek begint de aandacht van verschillende mensen te komen, Walter en vliegen. Eerst zien dan pas geloven. Nou, deze insteek had ik ook een beetje. Mijn grootste angst was het kunnen meenemen van mijn fotoapparatuur en niet zozeer het vliegen wat zou gaan gebeuren, hoewel anderen daar anders over dachten.

De voorbereiding.

Ik had mij niet voorbereid op wat ik daar zou kunnen zien behalve dan dat je weet dat de BIG 5 daar rondloopt en nog wat ander dieren op 4 poten. Ik zou mij volledig laten verrassen met wat ik daar zou gaan fotograferen. Een ding was mij wel duidelijk geworden. Dat we veel gingen fotograferen stond voor mij vast.

In de voorbereiding van deze reis had ik het volgende bedacht om te voorkomen dat er foto’s zouden kwijtraken.
Je neemt mee 1 TB harddisk en een 500GB mediatank van Nexto (2700). Deze laatste doet over een 8GB compactflash kaart (extreme IV) 5 minuten om deze te kopiëren en is daarmee een van de snelste imagetanks die er te koop zijn en ik gebruikte deze al 2 jaar naar volle tevredenheid. De 1TB harddisk wordt gebruikt als 2e back-up. En voor alle zekerheid hadden we besloten om iedereen een soortgelijke set-up mee te nemen zodat we eventueel ook naar een 3e back-up konden gaan. Op deze manier zou er in elke koffer een set foto’s zijn en zou iedereen zijn imagetank bij zich houden. De kans dat er dan wat zou verdwijnen zou dan tot een minimum beperkt worden.

Nu de datum van vertrek nadert wordt het tijd om de koffer te vullen en alles te wegen. Met een klein beetje angst over de mee te nemen apparatuur, welke meegaat als handbagage dmv een rugzak (Lowerpro vertex 300) waar alles in past wat ik denk nodig te hebben. 2 x een E-3 body, Zuiko 50-200mm, Zuiko 12-60mm en de Zuiko 300mm. Natuurlijk gaan de Zuiko 1.4 en 2.0 teleconverters ook mee. Zit er toch een aardig gewicht in.

Het vertrek

Ik wordt in de middag opgehaald door Silvia en Alexander Koenders om daarna Cor Visser op te halen in Amsterdam. Alles verloopt voorspoedig en bij aankomst op Schiphol nemen wij afscheid van Sylvia en begint onze reis door ons te melden aan de vertrek balie. Het inchecken verloopt voorspoedig zonder controle op de handbagage en kunnen we zo het vliegtuig in. Ons vliegtuig vertrekt van Schiphol rond 19:45 om rond 21:00 uur op Zurich te landen.
Daar aangekomen, gaan we opnieuw de controle molen in en moet de fototas van Alexander door hem geopend worden. Het was een mooi gezicht van om de scan te zien van wat er in zijn tas zat. Alles werd goed bevonden en konden we door naar de volgende incheckbalie om van Zurich naar Johannesburg Zuid Afrika te vliegen. We vertrekken tegen 22:00 uur en met een reis van ruim 9 uur voor de boog wordt zit mijn 2e en langste vliegreis. Over de vliegreis kan ik kort zijn, er was maar 1 probleem en dat is de lange zit. Uiteindelijk lijkt het alsof je op een houten plank zit. Van slapen komt zo’n eerste vliegreis niks.

Aankomst

Nadat we op het vliegveld zijn geland en we uitchecken, kunnen we de koffers ophalen. Daarna gaan we richting de uitgang en worden we opgewacht door de schoonouders van Alexander. Na de begroeting stappen we snel in het busje om vervolgens af te reizen naar Rooiberg waar hun huis staat. Daar aangekomen hebben we het rustig aan gedaan en kwamen bij van de vliegreis. Alles was groen en wat vogelgeluiden, dit belooft veel goeds voor onze fototrip. De temperatuur was lekker zomers en een tikkeltje vochtig.

Naar Kruger National Park

Nadat we ons hadden verfrist en heerlijk hadden gegeten zouden we vroeg naar bed gaan om ook weer vroeg te vertrekken. Een uur te laat (klok vergeten goed te zetten), maar nog steeds erg vroeg vertrokken we naar het Kruger Nationaal Park. Een reis van ruim 560 kilometer over goede snel en autowegen. We zouden nergens stoppen en proberen om in een keer door te rijden om te voorkomen dat de eerste 560 kilometer een week zou gaan duren. Dit is niet helemaal gelukt, we zijn 3 keer gestopt om wat foto’s te maken. Rond 13:30 arriveren wij bij Kruger Gate Phalaborwa Gate

Kruger National Park

Vanaf dit moment begint ons avontuur. We moeten voor 18:30 in ons eerste ressort zijn Mopani.
Nadat we onze camera spullen hebben klaargelegd wordt de eerste foto in het KNP gemaakt van impala’s. Stapvoets rijden we richting Mopani en we zien Olifanten die we ook wel willen vastleggen. De auto wordt gedraaid waardoor we beter kunnen fotograferen. Enigszins een beperkt zicht door het vele en hoge groen doen we ons best er wat moois van te maken. Als we klaar denken te zijn wordt de auto weer gedraaid om onze weg te vervolgen, zien we een vrij jonge olifant ons uitdagen door met zijn slurf en oren te wapperen en wat dreigende bewegingen richting ons te maken. Hier proberen we een leuk portretje van te maken. Natuurlijk zijn we wel op onze hoede want het blijven wilde beesten. Als Cor iets naar voren komt om ook een portret foto te maken komt er een Matriarch denderend door de bosjes. Vol gas rijden we weg waarbij Cor roept, ik wil ook een portreeeeeetje maken. Te laat zullen we maar zeggen.

Ondanks de grote van een Olifant of de lengte van een Giraf vallen ze vrijwel niet op, vaak ben je er al voorbij gereden als je iets opvalt in een ooghoek. Onze spectaculairste vangst van onze eerste dag in het KNP was een ontmoeting met een Tawny Eagle. Cor zag iets boven het hoge gras uitsteken en de bus werd gestopt om daarna voorzichtig (als dat al mogelijk is) achteruit te rijden om te kijken wat Cor had gezien. We zagen een lichtbruine kop van een imposante roofvogel. Achter de vogel stak boven het hoge gras een mooie zitstok uit. Ik fluisterde kom op, ga eens mooi zitten voor ons. Nog voordat ik volledig was uitgesproken veerde de Tawny Eagle op om op de mooie stok plaats te nemen. Hij poseerde zeker 5 minuten voor ons waar wij dankbaar gebruik van hebben gemaakt om daarvan toch wel redelijk unieke foto’s van te maken.
De eerste dag zit erop en we zijn allen zeer tevreden over de inmiddels behaalde resultaten. Als dit zich toch dagelijks zou herhalen hebben we vast en zeker nog wat leuks voor de boeg.

De Restcamps

Mopani is de eerste plaats waar we 2 nachten zullen blijven. Het huisje ziet er verzorgd uit waar alles op en aan zit tot zelf een airco.  Ook dit was weer een lange dag en nadat we de spullen hadden uitgeladen en een plekje gegeven zijn we op zoek gegaan naar een Restaurant. Natuurlijk de camera mee en genietend van een fraai uitzicht op een groot meer en van een heerlijk koel drankje hebben we ons heerlijk laten verwennen met een maaltijd. Na deze maaltijd nog even voor het huisje zitten na genieten (het is al om 19:00u hartstikke donker) om nog voor 22:00 uur bed in te duiken om de volgende dag weer om 06:00 ons ochtend ontbijt te eten om rond 06:30 de auto in te stappen om de hele dag weer te gaan genieten van wat we gaan zien en het vastleggen daarvan.

In het kort vergaan alle dagen een beetje op dezelfde manier. We vertrekken vroeg vanuit het restcamp om een rit rondom het restcamp te maken. Gemiddeld is dit 100 kilometer op een dag. Deze eindigt rond 18:30 omdat de poorten dan dichtgaan. Je ruimt op, gaat eten, komt terug en maakt back-ups van alle genomen foto’s om daarna gezamenlijk de foto’s te bekijken onder het genot van een Amarulo. Voordat je na bed gaat plaats je nog alle lege batterijen in de oplader om de volgende dag weer volledig klaar te zijn om te gaan fotograferen.
We hebben verschillende keren gegeten in het restaurant maar ook hebben we heerlijk gebraaid, kudubiefstuk en ribeyes waren favoriete
We gaan van Mopani naar Satara om daarvandaan naar Skukuza te gaan. Als laatste stop plaats gaan we naar Berg-en-Dal. Er was een restcamp wat er uit sprong en dat was Skukuza, deze was volgens ons de minste . Niet de omgeving maar het ressort met het huisje. Daar waar alles perfect was geregeld in alle andere restcamps was het hier duidelijk minder goed geregeld met het huisje.

Wat waren de hoogte punten.

Het waren er veel, de eerder genoemde Tawny Eagle maar ook onze ontmoeting met verschillende olifanten die de aanval opende op onze auto. De 3 lekke banden de we in het park opliepen en ook zelf de banden ter plekke verwisselde. De ontmoeting mtt de Martial Eagle (Vechtarend) is er ook een die genoemd moet worden. Een gigant van een vogel (grootste van het Kruger National Park) zat achter een groepje helmparelhoenders aan maar raakte ze kwijt en de Martial Eagle lande op nog geen 20 meter afstand. Met de uitrusting die wij bij ons hadden konden we kopportretjes maken en de vogel volledig vastleggen. Dat dit niet alledaagse kost was is ook wel duidelijk. Verschillende mooi gekleurde bijeneters op nog geen 2 meter van je vandaan zien zitten is genieten ook al kan je dit niet fotograferen. Ook onze ontmoeting met de Reuze IJsvogel en de Pied Kingfisher (Bonte IJsvogel) op nog geen meter afstand, aanraken kon je ze bijna. Dat is iets wat je je niet kan voorstellen met vogels in Nederland.

We hadden al wel een paar Buffels gezien, maar op een van de dagen dat we eigenlijk ons vergist hadden in de tijd werd het een race tegen de klok om op tijd terug te geraken in ons restcamp. Als je dan beland in een groep van een paar honderd buffels die zich ook beschermend op stellen dan weet je dat het nog even gaat duren voordat je terug bent. Gelukkig waren we net op tijd terug en voorkwamen we een fikse bekeuring.

Ook de ontmoeting met een jonge Havik Arend staat me nog goed bij. Wij zaten bij Lake Panic in de kijkhut toen een reisgezelschap begeleider ons vroeg of we een roofvogel wilde vastleggen van dichtbij. Natuurlijk altijd geïnteresseerd in een kopportretje volgden we de gids naar de gang. Op nog geen 2 meter zat daar een jonge Havik Arend die zich niet aan ons stoorde. Wij snapten nu ook waarom alle andere vogeltjes zulk paniek zang lieten horen.
Een van onze mooiste ontmoetingen was die met het Luipaard. We hadden de hoop al een beetje opgegeven dat we de luipaard zouden  zien en fotograferen. Op de terugweg naar Berg-en-Dal gaat Alexander ineens in de ankers en roept, een Luipaard. We konden de Luipaard nog enkele seconden in de boom zien hangen voordat deze uit de boom gleed. Enkele foto’s gemaakt en we beginnen weer te rijden. Dan zie ik in mijn rechter ooghoek ineens een een luipaard zitten. Wat een momenten zijn dit om van zo dichtbij foto’s van aan grote rover te kunnen maken.

Uiteindelijk sluipt de luipaard de weg over en kruipt naar een groep antilope. Zonder dat we er zicht op hebben horen we ineens een grote paniek en een hoop geblaf lijkt het. De antilope schieten aan alle kanten voorbij. Na een tijdje komen de antilope terug. Nog steeds erg opgewonden. Het is de vraag of ze er een missen en dat was het. We maken ons op voor de avond.
De laatste nacht verloopt voorspoedig. We willen voor de laatste keer vroeg ons bed uit om te proberen wat ochtend foto’s te maken en rijden pakken de auto in na het ontbijt. We leveren de sleutels in en gaan we Berg-en-Dal uit op naar de uitgang. Het was nog schemerig en ineens wordt er een liggende luipaard waargenomen in een boom. De auto aan de kant en foto’s maken om een nog betere zicht positie te krijgen verplaatsen we de auto nog een maal en genieten wij van een opkomend zonnetje met een boom waar een luipaard in zit. Dan richt de luipaard zich op en vrezen wij dat deze de boom uit gaat. Ineens valt ons oog op een antilope die in de boom hangt. De luipaard gaat daar heen en ondanks dat het geen smakelijk gezicht is, is dit wel puur natuur. De luipaard begint hoog in de boom van zijn prooi te eten. Als iets een hoogte punt kan worden genoemd was het wel deze beleving. Een onvergetelijk moment.

Rest mij nog om te zeggen dat ik naar de aanvang van deze reis best wel eens bang ben geweest hoe eea nu zou verlopen. Je gaat per slot van rekening op stap met 2 mede fotografen en vaak hoor je toch dat er met 3 mensen toch altijd een buiten het groepje valt. Deze fotoreis is dan misschien een uitzondering. Er is deze reis geen onvertogen woord gevallen. We hebben met zijn drie-en een onvergetelijke reis meegemaakt waarbij we veel plezier hebben gehad en erg veel mooie momenten hebben mogen meemaken Ik wil dan ook op deze manier mijn dank richting Cor en Alexander uitspreken voor een voor mij onvergetelijke fotoreis en ik kijk uit naar een volgende keer dat we weer op stap zullen gaan. Aan mij zal het niet liggen.

Onderstaande en bovenstaande foto zijn te bekijken in het Zuid Afrika album

Walter Soestbergen